Bir gri kurdun kürkünün rengini tahmin etmek hiç de kolay değil gibi görünüyor. Ancak yaşam alanları Kuzey Amerika ve Avrasya'ya yayılmış olan köpekler her zaman aslında gri değildi.
Kuzey Amerika kıtasında, özellikle güneye doğru gidildikçe koyu, siyah tüylü kurtlar çoğalır. Bu fenomen uzun süre açıklanamadı, ancak şimdi bilim adamları suçlunun doğal seçilimin en büyük itici güçlerinden biri olduğunu belirlediler: hastalık.
Fransa'daki Montpellier Üniversitesi'nden ekolojist Sarah Cubaynes liderliğindeki uluslararası bir ekip, genellikle ölümcül köpek gençlik virüsünün daha fazla sayıda siyah tüylü kurt (Canis lupus) üreten tetikleyici olduğunu belirledi.
Oxford Üniversitesi'nden biyolog Tim Coulson, "Dünyanın çoğu yerinde kara kurt yoktur veya çok nadirdir, ancak Kuzey Amerika'da bazı bölgelerde yaygınken diğerlerinde yoktur" diye açıklıyor.
"Bilim adamları uzun zamandır nedenini merak ediyor. Artık Kuzey Amerika'daki kurt araştırmalarına dayanan bir açıklamamız ve Yellowstone'da çalışan ortak yazarlar tarafından toplanan olağanüstü verilerle motive edilen modellememiz var."
Evrimsel baskı, özellikle hastalık söz konusu olduğunda, bazı tuhaf sonuçlara yol açabilir. Bazı bireylerin, o hastalığa direnç kazandıran genlerin varlığına bağlı olarak hayatta kalma olasılığı daha yüksek olabilir. Hayatta kalanlar daha sonra bu genetik varyasyonlara sahip yavrular üretir ve bir popülasyonun genetik profili zamanla değişebilir.
Bununla birlikte, direnç kazandıran genetik konfigürasyonların her zaman tek bir işlevi yoktur. Son zamanlarda öğrendiğimiz gibi, Kara Veba'ya karşı direnç kazandıran genetik varyantlar aynı zamanda romatoid artrit gibi otoimmün hastalıklara karşı duyarlılığı da artırıyor, yani etkilerini yüzyıllar sonra hala hissediyoruz.
Bu kurtlarda kürk rengi, tarihsel olarak kürklerini gri yapan CPD103 adlı bir gen tarafından belirlenir. Bununla birlikte, bir CPD103 mutasyonu köpeklerde ortaya çıktı ve kurtlara geçerek siyah kürkü üretti.
Her kurdun, biri ebeveynden miras kalan iki CPD103 kopyası vardır. İnsanlardaki kızıl saçtan farklı olarak, siyah tüy üretmek için siyah tüy geninin yalnızca bir kopyası yeterlidir.
Bilim adamları, CPD103'ün bulunduğu DNA bölgesi, köpek hastalığı gibi akciğer enfeksiyonlarına karşı koruma sağlayan bir proteinin kodlanmasında yer aldığından, köpek gençlik virüsünün Kuzey Amerika'daki siyah kurtların sayısında rol oynayabileceğinden şüpheleniyorlar.
Bu, siyah kürklü kurtların hastalıktan kurtulma olasılıklarının daha yüksek olması durumunda, üreyecekleri ve CPD103 varyantlarını yavrularına aktaracakları anlamına gelir.
Böylece ekip bu hipotezi test etmeye başladı. Araştırmacılar, virüse sahip olmanın ve hayatta kalmanın bir işareti olan köpek distemper antikorlarının varlığının siyah kurtlarla güçlü bir şekilde ilişkili olup olmadığını görmek için Kuzey Amerika'daki 12 kurt popülasyonunu analiz etti.
Antikorlara sahip kurtların, özellikle yaşlı kurtlarda, gerçekten de siyah tüylere sahip olma olasılığının daha yüksek olduğunu bulmuşlardır. Kara kurtlar da salgınların meydana geldiği bölgelerde daha yaygındı.
Daha sonra ekip, 1990'larda kurtların yeniden ortaya çıktığı Yellowstone Milli Parkı'ndan 20 yıllık kurt popülasyonu verilerini inceledi.
Orada, nüfusun yüzde 55'i gri kurtlardan ve yüzde 45'i kara kurtlardan oluşuyor. Bu kara kurtların sadece yüzde 5'inde siyah CPD103 varyantının iki kopyası vardı. Bu, zıt renkteki eşleri seçen kurtların üreme başarısı şansının daha yüksek olduğunu ve yavrularının köpek vebasından sağ kurtulduğunu gösteriyor.
Ancak,bu yalnızca köpek hastalığı salgınları yaşayan bölgelerde çalışıyor. Ekibin matematiksel modellemesine göre, köpek hastalığı bir sorun değilse, zıt renk eşini seçmenin rekabet avantajı ortadan kalkar.
Araştırma, yalnızca bazı bölgelerde kara kurtların daha yaygın olması için büyüleyici bir neden sunmakla kalmıyor, aynı zamanda tarihsel köpek gençlik hastalığı salgınlarını ve hastalık direncini incelemek için bir araç sunuyor.
Ekip, sonuçlarının geniş bir tür yelpazesine uygulanabileceğini belirtiyor. Çok çeşitli böceklerde, memelilerde, amfibilerde, sürüngenlerde ve kuşlarda renk değişimi hastalık direnci ile ilişkilendirilebilir; bu renklenme, hayvanların yavrularına hayatta kalma avantajı sağlayacak eşleri seçmelerine yardımcı olacak bir sinyal görevi görebilir.
Araştırmacılar, "Renklenme genetik olarak belirlendiğinde ve hastalık direnci kalıtsal olduğunda ve renklenme ile ilişkilendirildiğinde, belirli bir rengin eşini tercih etmek, sık ve yeterince öldürücü patojenlerin bulunduğu ortamlarda dirençli yavrular üretme şansını en üst düzeye çıkararak zindeliği artıracaktır." onların kağıdı.
"Doğada gözlemlenen morfolojik ve davranışsal özelliklerin çeşitliliğini oluşturmada patojenlerin rolünü önemli ölçüde hafife almış olmamız mümkündür."
Bu ilgi çekici bir fikir değil mi?
Ceviri: Ilker Unlu Kaynaklar: