Doğa, köpeklerimizin tasarımında zarafetini bir kez daha kanıtlıyor. Biz insanlar nefes alıp verdiğimizde, hava dışarı çıktığı gibi gelir. Ağzımıza giren herhangi bir koku, nefes verirken dışarı atılır.
Bununla birlikte, bir köpek burnundan nefes verdiğinde, solunan hava bu yarıklardan ve yana doğru serbest bırakılır, böylece köpeğin burun deliklerine giren güzel, kokulu hava, çıkan hava ile seyreltilmez. Başka bir deyişle, yarıklar köpeğin az önce soluduğu şeyi koklamaktan kaçınmasına izin verir.
Yarıklar, yarıklardan dışarı verilen nefesle verilen havanın girdap şeklinde bir hava türbülansı oluşturmasına ve ilginç kokuların doğrudan her bir burun deliğinin merkezine çekilmesine izin vermesine rağmen, köpeğin koku parçacıklarını burun deliklerinde tutmasına yardımcı olur. Köpekler belirli bir kokuyu koklamaya çalışırken daha hızlı nefes aldıkları için, daha fazla hava çekmek için burun deliklerini genişletirler, bu da koku arayan bir köpeğin 40 saniyeye kadar, belki daha da uzun süre boyunca sabit bir hava akışına sahip olmasını mümkün kılar.
Yarıklar ayrıca köpeklerin her bir burun deliğini bağımsız olarak kıpırdatmasına izin verir ve bu da onlara hangi burun deliğine bir kokunun girdiğini bilme yeteneği verir. Bu, bir köpeğin bir kokunun nereden geldiğini tam olarak belirleyebilmesi ve yerde koku arayan bir köpeğin bir iz takip ederken neden ileri geri hareket ettigini aciklar.
Hepimiz köpeklerin olağanüstü koku alma yeteneklerini biliyoruz, ancak gerçekten perspektife sokmak için koku ve görüş arasında bir benzetme kullanalım: İnsanlar olarak bir milin üçte birinden görebildiğimiz şeyi, köpeğimiz 3.000 milden daha fazlasını görebilir.
Vetscene